Η ανάλυση της προσέγγισης στο θεατρικό έργο του Σάμιουελ Μπέκετ «Το Τέλος Του Παιχνιδιού» περιέχεται στο βιβλίο του Θεάτρου Ταρώ «Ο Βασιλιάς Είναι Τυφλός».
Αντί για απόσπασμα του βιβλίου, παρουσιάζω το κείμενο που συνοδεύει την ψηφιακή κυκλοφορία σε μετάφραση από την αγγλική.
Αυτή η κυκλοφορία είναι το αποτέλεσμα των Endgame Sessions, που παρουσιάστηκαν αποκλειστικά στο διαδικτυακό ραδιόφωνο “Random Access Radio”. Το project ξεκίνησε στην αρχή της καραντίνας στην Ελλάδα τον Μάρτιο του 2020 και συνεχίστηκε καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Ενώ εργαζόμουν στο τέταρτο και τελευταίο επεισόδιο, ήδη ολοκλήρωνα τις τελευταίες πινελιές του άλμπουμ.
Την «Πρώτη Ύλη» αποτέλεσε το έργο του Σάμιουελ Μπέκετ «Τέλος Του Παιχνιδιού». Βασικός στόχος ήταν να υπάρξει μια γκροτέσκ και «παράλογη» προσέγγιση στην εμπειρία της καραντίνας και της γενικότερης κατάστασης που προέκυψε από την πανδημία.
Οι σημειώσεις του Μπέκετ είναι σχεδόν ιερές για τους περισσότερους ηθοποιούς και σκηνοθέτες που ασχολούνται με το έργο του, αλλά δεν είχα οποιονδήποτε σκοπό να βρω την «ελευθερία» μέσα σε αυτές. Επίσης, δεν πρόκειται για κάποια θεατρική παράσταση παρά για μια οπτικοακουστική εκδοχή. Αποφάσισα να ακολουθήσω το ένστικτό μου κατά τη διάρκεια της έρευνας, ακόμα και αν ακολουθούσα μια εντελώς λάθος κατεύθυνση.
Ένα άλλο βασικό στοιχείο υπήρξαν οι ηχογραφήσεις εντός του σπιτιού, με τις οποίες επιθυμούσα να αποτυπώσω ηχητικά την εμπειρία της καραντίνας. Ο ήχος των πουλιών σε διαφορετικές στιγμές μέσα στη μέρα όπως καταγράφονται από το μπαλκόνι του σπιτιού. Ο ήχος της καταιγίδας ή μιας δυνατής βροχής. Ο ήχος που κάνει ο γάτος του σπιτιού καθώς καταβροχθίζει μια ακρίδα. Αλλά και η ηχογράφηση μιας ψαλμωδίας όπως ακούγεται από μια συνοικιακή εκκλησία.
Κατά τη διάρκεια των στουντιακών ηχογραφήσεων προσπαθώντας να προσδιορίζω τον ήχο της «απομόνωσης», συνειδητοποίησα ότι καθόριζε αυτός ο ήχος μια άλλη προσωπική πτυχή του έργου. Τη σχέση με τον πατέρα μου. Ήταν ο νόμιμος ιδιοκτήτης του σπιτιού. Μετά από αυτή τη συνειδητοποίηση, ξεκίνησα τη διαδικασία μεταβίβασης της ιδιοκτησίας ως ένα είδος «ψυχομαγείας» (για τους λάτρεις των ψυχοθεραπευτικών μεθόδων του Αλεχάντρο Χοντορόφσκι.)
Μέσα από τη συγκεκριμένη διαδικασία ηχητικής αφήγησης, της χρήσης των καρτών Ταρώ για την τελική δομή της εκδοχής, η επιδίωξη ήταν να συνδεθεί η εμπειρία της καραντίνας λόγω της πανδημίας με το έργο του Μπέκετ και το τελικό αποτέλεσμα να είναι μια θεραπευτική πράξη;
Ο συνδετικός κρίκος είναι το υποσυνείδητο, αυτή η ροή από τα κάτω στην καθημερινότητά μας. Με αυτόν τον τρόπο το «Τέλος του Παιχνιδιού» μετατρέπεται σε ένα αρχέτυπο που χρησιμοποιείται για θεραπεία. Θα αποτελούσε το βασικό στοιχείο που θα βασιζόταν η υπέρβαση από τα πολύ στενά όρια που διαμορφώνουν οι οικογενειακοί μηχανισμοί. Πως οι οικογενειακές σχέσεις επηρεάζουν και περιορίζουν τη δημιουργικότητα και τη σεξουαλικότητά μας. Όπως όταν ο Κλοβ μετακινεί τον Χαμ στο αναπηρικό του καροτσάκι εντός των ορίων του σπιτιού, ώστε να αγγίζει ο Χαμ τους τοίχους του σπιτιού. Μια παρόρμηση, με άλλα λόγια, να θέλουμε να κινούμαστε μόνο μέσα στα όρια που έχει καθορίσει η οικογένειά μας για τη δική μας «προστασία». Μια παρόρμηση, όμως, που μας αφήνει ένα αίσθημα κενού και δεν μας αφήνει να έρθουμε σε επαφή με τον Κόσμο έξω από αυτά τα όρια.
Έτσι, το ENDGAME αναφέρεται στην απελευθέρωση μέσα από τη διαδικασία θανάτου του πατέρα, με έναν πιο υπαρξιακό τρόπο, σε ένα πιο υποσυνείδητο επίπεδο. Χωρίς την κριτική ή τις ενοχές από το «οικογενειακό δικαστήριο». Μέσα από αυτή την διαδικασία εισάγει τον «Τρελό» και απελευθερώνεται από τα αρρωστημένα όρια. Η ριζική μεταμόρφωση μετά τον «Θάνατο». Όχι σωματικό θάνατο αλλά την ολοκληρωμένη κάθαρση. Υπό αυτή την έννοια, μπορούμε να απολαύσουμε το «Παιχνίδι του Τέλους». Ένα ζωτικό βήμα για τη θεραπεία και τη σύνδεσή μας με τον Κόσμο! Αυτό ήταν το προσωπικό μου ταξίδι και μπορείτε να το «ακούσετε».
